Η αλήθεια είναι πως οι χούλιγκαν της Ντιναμό Ζάγκρεμπ δεν είναι θεωρητικοί του ναζισμού. Από την άλλη πλευρά, όμως, ας θεωρούμε σίγουρο πως ούτε οι αδελφοί Ξηροί άνοιξαν κανένα μαρξιστικό βιβλίο πριν ή κατά την αιματοβαμμένη δράση της «17 Νοέμβρη». Η κατάταξη των οργανώσεων γίνεται διά του αυτοπροσδιορισμού. Οταν οι «Bad Boys» παρελαύνουν χαιρετώντας φασιστικά, πρέπει να τους κατατάξουμε στους φασίστες, ακόμη κι αν οι ίδιοι δεν γνωρίζουν τι σημαίνει φασισμός. Οταν οι τρομοκράτες της «17 Νοέμβρη» χρωματίζουν τις προκηρύξεις τους με ένα κόκκινο αστέρι, μάλλον είναι ακροαριστεροί και όχι οπαδοί του ζωροαστρισμού.
Υπάρχουν κι άλλα χαρακτηριστικά που κάνουν διακριτή την ακροαριστερή από την ακροδεξιά τρομοκρατία, τουλάχιστον μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι πρώτοι δολοφονούν επιλεγμένους στόχους, οι δεύτεροι προτιμούν τα μαζικά χτυπήματα, όπως βόμβες σε γεμάτους κινηματογράφους. Οι antifa στις ΗΠΑ έχουν πλούσιο ιστορικό βίας σε διαδηλώσεις, αλλά ουδέποτε κάποιος ζώθηκε ημιαυτόματο όπλο για να πυροβολεί στο πλήθος, όπως έκανε ένας 18χρονος ρατσιστής κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων στο Γουισκόνσιν το 2020, σκοτώνοντας δύο και τραυματίζοντας πολλούς. Ούτε θυμόμαστε ποτέ ακροαριστερό στην Ελλάδα να μαχαίρωσε συνάνθρωπό του εν μέση οδώ, παρά το πλούσιο ιστορικό βίας που έχει ο αριστερός χουλιγκανισμός στη χώρα.
Μήπως λοιπόν οι προαναφερθείσες διαπιστώσεις κάνουν «πιο ηθική» την αριστερή τρομοκρατία από τη δεξιά; Φυσικά όχι. Η ανθρώπινη ζωή έχει απροσμέτρητη αξία και στα μαθηματικά το άπειρο δεν προστίθεται, δεν πολλαπλασιάζεται, δεν διαιρείται. Είτε δολοφονείται ένας άνθρωπος με περίστροφο είτε δέκα από βόμβα, η ηθική απαξία είναι ίδια.
Το βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής ανάλυσης είναι η μεγάλη σύγχυση. Γράφαμε και χθες ότι ο όρος «βία της φτώχειας» είναι ό,τι πρέπει για την ποίηση, αλλά δεν βοηθάει στην κατανόηση των φαινομένων. Τώρα γίνονται πολτός τα ξεχωριστά φαινόμενα της ακροαριστερής και ακροδεξιάς βίας. Οι αριστεροί χρησιμοποιούν τα πραγματολογικά δεδομένα (περίστροφο αντί βόμβας, ένας νεκρός έναντι δέκα) επιχειρώντας την ηθική αξιολόγηση των απεχθών πράξεων, από τα δεξιά χρησιμοποιώντας την ενιαία ηθική απαξία αυτών των πράξεων, προσπαθούν να συσκοτίσουν τις πραγματολογικές διαφορές μεταξύ ακροαριστερής και ακροδεξιάς βίας.
Μόνο που η σωστή ανάλυση χρειάζεται κατηγοριοποιήσεις, ακόμη κι αν αυτές δεν είναι απόλυτες. Ναι, ο «παρίας του Ζάγκρεμπ» (κατά την αριστερή ανάλυση) «δεν γνωρίζει ποιος είναι ο Καρλ Σμιτ» (κατά τη δεξιά ανάλυση), αλλά όταν φωνασκεί υπέρ των Ουστάσι πρέπει να τον εντάξουμε στους φασίστες.
